Rozróżnienie między gatunkami alternatywnymi i niezależnymi

Z tego starych „braci Blues Brothers jest bardzo cytowana" Film, w którym pracownik szorstkiego i szorstkiego baru Redneck oferuje, że scena scena jest gospodarzem „obu rodzajów” muzyki: „country I Zachodni.„Wydaje się to trochę podobne, gdy ludzie mówią, że są w muzyce„ alternatywnej ”i„ indie ”, ale czy naprawdę istnieje jakaś ważność separacji między nimi? Cóż, tak i nie.

Alternatywa i niezależne, u ich korzeni, stają bardziej niejasne pomysły i przekonania niż jakiekolwiek konkretne muzyczne style dźwięków, a naprawdę jedyną prawdziwą różnicą jest lokalizacja artysty: alternatywa była preferowaną nomenklaturą amerykańskich artystów, podczas gdy indie przyszedł prosto z Wysp Brytyjskich.

Brytyjska inwazja niezależna

Tak, indie jest na sercu angielskim wyrazem wyrażenia. W u.K., Indie zaczął po prostu jako termin handlowy dla rekordów wydanych w niezależnych wytwórniach płyt. W następstwie punk rocka pod koniec lat siedemdziesiątych etos zrób to sam w Anglii. Z etykietami takimi jak Rough Trade, Factory, Mute i Cherry Red rozwijają się w Wielkiej Brytanii, mapa niezależna zaczęła kronikować najlepiej sprzedające się niezależne single w 1980 roku.

Jednak w pewnym momencie zmieniła się prosta klasyfikacja. Wielu wskazuje na kultową kompilację kasetową „C86”, która została rozdana edycja English Weekly ”NME" w 1986 roku. Album miał na celu kronikę rozwijającego się angielskiego gitar-popu pod ziemią o nazwie „Cutie” lub „Shambling” wówczas. Jak sugerują te opisowe nazwy, zespoły te odtwarzały twee, amatorską formę domowej muzyki czerpiącej głęboko z słonecznych działań lat 60.

Rough Trade Recording Artists, The Smiths, byli największym zespołem w U.K. w tym czasie. Znany jako dumnie niezależny zespół, którego oczywisty dług wobec Byrds kontrastował z Oscara Wilde Rakisha, The Smiths, Smiths, nie zdziwił się „C86” z wielkim uznaniem krytyków.

Z zespołami takimi jak pastele, asystenci sklepu i Primal Scream, C86 stał się wielkim hitem, potem szumem, a potem catch-all. Kiedyś później Indie oznaczało, że jest synonimem tego konkretnego stylu, tej konkretnej kasety. Stylistycznie oznaczało to retrofoniczną, w dużej mierze bez seksualną formę muzyki z jangly gitars i niejasną skalę nostalgii. Indie nie odnosi się już do faktycznych rzeczywistości dystrybucji rekordów. Indie był gdzieś pomiędzy stanem umysłu a pojedynczym tonem gitarowym.

Ewolucja alternatywy

Po ćwierćwieczu frustrowanych seksualnie, Bookish chłopców i blokowych dziewcząt grających dumnie niezależne wytwórnie muzyczne, można by pomyśleć, że uczyniłoby to niezależne styl, jeśli nie pojedynczy dźwięk. Jednak, jak pierwotnie powiedziałem, zależy to od tego, po której stronie stawu jesteś.

W Ameryce indie często oznacza twee, potulny, anglofilowy; I to zawsze oznacza retroprofoniczne. Być niezależnym, to robić to bez zniekształceń, bez agresji. A biorąc pod uwagę stan współczesnego radia amerykańskiego, to prawie z natury sprawia, że ​​niezależne akty podziemne zespoły. W rzeczywistości oprócz goleni nie mogę wymyślić nikogo z prawdziwym dźwiękiem niezależnym, który uciekł na amerykańskich listach przebojów.

Jednak w Anglii - miejsce narodzin tego słowa - „indie” zaczęło oznaczać coś zupełnie innego. Nie dłuższy termin używany, często z dumą, opisując zespoły o przyziemnym nastawieniu i samodzielnym przekonaniach, Indie stał się skrótem dla najwspanialszej formy nie-rocka.

W Wielkiej Brytanii indie jest rutynowo wykorzystywane jako catch-all, aby opisać stale rosnącą sukcesję niemożliwie nijakie, szlafropowe zespoły grające w nieokal, melancholijna ballad-rocka. Ich królowie to Coldplay i Snow Patrol, dwa stroje niewyraźnych, świeżo twarzy, którzy zrobili miętę, grając miękkie, żartobliwe piosenki wolne od napięcia i krawędzi i wypolerowały do ​​nowoczesnego promieniowania FM-Radio. Ale Coldplay i Snow Patrol to te, które znasz, te, które wykonali poza Wyspami Brytyjskimi. Jeśli słyszałeś o Fratellis, Kooks lub Razorlight, prawdopodobnie mieszkasz w Wielkiej Brytanii.