5 gier Impling Improving w celu poprawy umiejętności aktorów

Większość gier teatralnych jest oparta na improwizacji. Zamierzają dać aktorom możliwość rozszerzenia i rozszerzenia swoich umiejętności w sytuacji niskiego ryzyka, bez stresu, kolegialnej. Jednak pod koniec sesji aktorzy poprawiliby swoją zdolność do wyobrażenia sobie siebie w nowych sytuacjach i odpowiednio reagować.

Niektóre ćwiczenia improwizacyjne koncentrują się na zdolności wykonawcy do opowiadania historii „poza mankietą.„Te działania są często stacjonarnymi grami teatralnymi, co oznacza, że ​​aktorzy nie są zobowiązani do bardzo poruszania się. Mając to na uwadze, gra improwizacyjna może nie być tak zabawna jak inne bardziej fizycznie dynamiczne gry, ale wciąż jest doskonałym sposobem na wyostrzenie wyobraźni.

Oto kilka łatwych do opowiadania gier improwizacji historii, idealnych na zajęcia klasowe lub ćwiczenie rozgrzewki na próbie:

Historia

Znany pod wieloma innymi nazwami „Story-Story” to gra koła dla wszystkich grup wiekowych. Wielu nauczycieli szkół podstawowych używa tego jako czynności w klasie, ale może być równie zabawne dla dorosłych wykonawców.

Grupa wykonawców siedzi lub stoi w kręgu. Moderator stoi w środku i zapewnia ustawienie do historii. Następnie wskazuje na osobę w kręgu, a on zaczyna opowiadać historię. Po tym, jak pierwszy gawędziarz opisał początek historii, moderator wskazuje na inną osobę. Historia trwa; Nowa osoba odbiera ostatnie słowo i próbuje kontynuować narrację.

Każdy wykonawca powinien uzyskać kilka tur, aby dodać do historii. Zwykle moderator sugeruje, kiedy historia kończy się; Jednak bardziej zaawansowani wykonawcy będą mogli samodzielnie zakończyć swoją historię.

Dyliżans

Nieco podobna do „Story-Story”, ta gra obejmuje wspólne budowanie historii. Jest to także gra z przewodniczącymi i pamięciami, a jednocześnie.

Rozpocznij grę, siedząc w kręgu, a moderator stoi na środku. Ich zadaniem jest wskazanie każdej osobie siedzącej i otrzymanie sugestii dla przedmiotów lub osób, które znaleźliby na pistolecie, szeryf, bimber i tak dalej.

Gra następnie przebiega, gdy osoba pośrodku zaczyna opowiadać swoją historię, w tym jak najwięcej sugestii, jednocześnie sprawiając, że fabuła jest spójna. Aby wskazać, że właśnie skorzystałeś z jednej z sugestii, obróć się trzy razy.

Głównym aktywnym elementem tej gry jest to, że w dowolnym momencie ktoś może i powinien krzyczeć: „Dyginę.„Kiedy tak się dzieje, każdy musi zamienić krzesła, a osoba z środka też próbuje znaleźć miejsce, pozostawiając nowego gawędziarza w centrum.

Ta gra improwizacyjna się skończyła, gdy wszystkie początkowe sugestie zostały użyte lub gdy opisano wszystkie perspektywy bohaterów. To bardzo fajna gra. I oczywiście możesz zmienić tytuł zgodnie z wyobraźnią-płaszczyzną, zamkiem, więzieniem, targiem itp.

Najlepsze/najgorsze

W tej improwizacji jedna osoba tworzy natychmiastowy monolog, opowiadając historię o doświadczeniu (opartym na prawdziwej lub czystej wyobraźni). Osoba rozpoczyna historię w pozytywny sposób, koncentrując się na wspaniałych wydarzeniach i okolicznościach.

Następnie ktoś dzwoni dzwonkiem. Gdy dzwonek brzmi, gawędziarz kontynuuje historię, ale teraz w fabule pojawiają się tylko negatywne rzeczy. Za każdym razem,. W miarę postępu historii dzwonek powinien dzwonić szybciej. (Spraw, aby ten gawędziarz działał na to!)

Rzeczowniki z kapelusza

Istnieje wiele gier improwizacyjnych, które obejmują poślizgi papierów z losowymi słowami, frazami lub cytatami napisanymi na nich. Zwykle te wyrażenia zostały wymyślone przez członków publiczności. „Rzeczowniki z kapelusza” to jeden z tych rodzajów gier.

Członkowie publiczności (lub moderatorzy) piszą rzeczowniki na poślizgu papieru. Właściwe rzeczowniki są dopuszczalne. W rzeczywistości, im nieznajomy rzeczownik, tym bardziej zabawna będzie ta improwizacja. Po zebraniu wszystkich rzeczowników w kapelusz (lub inny pojemnik), scena zaczyna się między dwoma wykonawcami.

Około około 30 sekund, gdy ustalają swoją historię, wykonawcy osiągną punkt w swoim dialogu, gdy mają zamiar powiedzieć ważny rzeczownik. Wtedy sięgają do kapelusza i chwytają rzeczownik. Słowo jest następnie włączone do sceny, a wyniki mogą być cudownie głupie. Na przykład:

Bill: Poszedłem dziś do biura bezrobocia. Zaproponowali mi pracę jako… (czyta rzeczownik z kapelusza) „Pingwin."

Sally: Cóż, to nie brzmi zbyt obiecująco. Czy to dobrze płaci?

Bill: dwa wiadra sardynek tygodniowo.

Sally: Może mógłbyś pracować dla mojego wuja. Jest właścicielem… (czyta rzeczowniki z kapelusza) „Ślad ślad."

Bill: Jak możesz prowadzić firmę z śladem?

Sally: To ślad sasquatch. O tak, od lat była to atrakcja turystyczna.

„Rzeczowniki z kapelusza” mogą obejmować więcej aktorów, o ile jest wystarczająco dużo pośladków papieru. Lub, w taki sam sposób jak „najlepszy/najgorszy”, można go dostarczyć jako monolog improwizacyjny.

O, co się stało?

To jest improwizowana gra opowiadania historii bardziej odpowiedni dla starszych uczestników. Pomaga uczniom rozwinąć świadomość znaczenia wielu punktów widzenia.

Gra zaczyna się od opowiadania moderatora i odgrywania historii z własnego punktu widzenia, w tym wielu postaci i otwartych końców. Haczyk polega na tym, że pod koniec historii gawędziarz musi umrzeć, a ich kolej.

Następna osoba wybiera inną z postaci, o których już wspomniano i opowiada historię z ich perspektywy, kończąc ją ponownie śmiercią tej postaci. Gra trwa, dopóki nie zabraknie postaci, wyznaczonego czasu lub kiedy wszyscy mieli swoją kolej.

Wizualizacja z przewodnikiem

Chociaż może to wydawać się niezwykłym typem gry improwizacji, wizualizacja z przewodnikiem może stymulować wyobraźnię uczniów i ustąpić miejsca nieoczekiwanym historie.

Niech twoi uczestnicy zamykają oczy i skłonili ich do wyobrażenia sobie różnych rzeczy, ludzi, wycieczek, miejsc, wydarzeń. Nic nie określaj, oprócz powiedzenia czegoś w stylu: „Znajdziesz się w miejscu, które wydaje się bezpieczne. Rozejrzeć się. Co widzisz? Czy to jest wewnątrz czy na zewnątrz?"

Zapraszam do zastosowania różnych pytań, zadając inne zmysły, takie jak słuch, zapach i tak dalej. Lub zrób własny zestaw podpowiedzi dostosowany do grupy, z którą pracujesz.

Po kilku minutach tej wizualizacji ustaw licznik czasu, aby każda osoba mogła podzielić się swoją historią od 30 do 60 sekund na osobę. Po upływie czasu, nawet jeśli mówca jest w połowie zdania, następna osoba dzieli się swoją historią.

Możesz także zmieniać tę aktywność, ale zapraszanie uczestników do pracy w zespołach i łączenia ich historii, a następnie dzielić się z większą grupą.