Klasyczne motocykle The Kawasaki Triples

Kiedy Kawasaki przedstawił swój pierwszy potrójny cylindrowy 2-usytuowany w latach 1968/9, H1 Mach 111, szturmował świat motocyklowy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych przemysł motocyklowy był w stanie przepływu. Rynek od dawna zdominował słynne nazwy; Niektórzy, tacy jak Harley Davidson, Triumph i Norton, byli już od początku XX wieku. W przypadku wydajności firmy te wyprodukowały średnie i duże pojemności 4-strokowe. Ale, podobnie jak w przypadku międzynarodowej sceny wyścigowej motocyklowej, mniejsze, lżejsze, 2-strunowe, zaskoczyło dużych producentów i przejął kontrolę.

Gdyby uznani producenci byli zaskoczeni prędkością nowych 2-drutków, takich jak równoległe bliźniacze R3 350-CC Yamaha, byli całkowicie ślepe przez potrójne Kawasaki. W przypadku występu roweru ulicznego H1 był niezrównany; przynajmniej jeśli chodzi o przyspieszenie. Jednak chociaż H1 może ukończyć ¼ mili w 12.96 sekund z prędkością końcową 100.7 mil na godzinę, jego obsługa i hamulce nie były w stanie konkurentom.

Unikalne funkcje wczesnych maszyn H1 obejmowały CDI (zapłon rozładowania kondensatora) i trzy oddzielne układy wydechowe. Układ tłumików przypominał MV Agusta 3 -Cylinder Grand Prix Racers, choć po przeciwnej stronie roweru.

H2 Mach 1v

Po sukcesie wersji 500-CC, Kawasaki wydał w 1972 r. Szertę potrójnych, w tym S1 Mach 1 (250-CC), S2 Mach 11 (350-CC) i wersja 750-CC, H2 MACH 1V , aby uzupełnić H1 500-CC.

Chociaż H1 i H2 były znane z przyspieszenia, stały się również niesławne ze względu na swoje złe cechy obsługi. Tak zła była obsługa na tym rowerze, że stał się znany jako producent wdowy (nie jest pseudonimem Kawasaki dla jednej z ich maszyn!).

Jednym z problemów z obsługą H1 i H2 była ich tendencja do ciągnięcia Wheelies. Maszyny te mogły nie tylko łatwo przyspieszyć przednie koła w powietrze, ale z łatwością mogłyby to zrobić, podróżując z prędkością ponad 100 mil na godzinę! Niewielu jeźdźców było w stanie poradzić sobie z tym zjawiskiem, szczególnie przy dużych prędkościach, w wyniku czego wielu zawodników doznało (lub gorzej) na tych motocyklach. Rezultatem netto było to, że składki ubezpieczeniowe dla H1 i H2 zaczęły znacznie rosnąć, co ostatecznie wpłynęło na sprzedaż.

Sukces wyścigów

Aby promować swoje rowery uliczne, Kawasaki wszedł do różnych krajowych i międzynarodowych wyścigów motocyklowych. Zespoły były ogólnie wspierane przez ich krajowych dystrybutorów. Jednym z konkretnych krajów z silnym dziedzictwem wyścigowym była Wielka Brytania. Przy wsparciu Kawasaki Motors UK., Jeźdźcy Mick Grant i Barry Ditchburn zajęli pierwsze i drugie miejsce w prestiżowej brytyjskiej serii MCN (Motor Cycle News) w 1975 roku, korzystając z wersji wyścigowej roweru H2 750-CC.

W latach 70. producenci motocykli stawali się pod rosnącą presją ze strony różnych rządów na wycięcie emisji z ich motocykli. Naciski te ostatecznie doprowadziły do ​​wycofania się z 2-strumieni.

W USA KH 500 (rozwój oryginalnego H1) został zaoferowany na sprzedaż w ostatnim roku w 1976 roku. Ostateczny model został zakodowany A8. Jednak KH 250 został sprzedany do 1977 r. (Model B2) i KH400 do 1978 r. (Model A5). W Europie seria maszyn KH 250 i 400 CC była dostępna do 1980 roku.

Popularny rower kolekcjonerski

Dziś potrójne cylinder Kawasaki są bardzo popularne wśród kolekcjonerów. Ceny różnią się znacznie w zależności od rzadkości określonego modelu. Na przykład 1969 H1 500 Mach 111 w doskonałym stanie oryginalnym jest wyceniany na około 10 000 USD; podczas gdy KH500 (model A8) z 1976 r. Jest wyceniany na 5000 USD.

W przypadku restauracji części dla Kawasaki są stosunkowo łatwe do znalezienia. Istnieje również kilka prywatnych dealerów specjalizujących się w potrójnych motocyklach. Ponadto istnieje wiele stron internetowych poświęconych potrójnym Kawasaki.